De double bill optredens maken, naast aperitiefconcerten, cabaret en de andere muziekprojecten deel uit van het uiteenlopende aanbod van het klein, maar supergezellig Gemeenschapscentrum De Wildeman (dat zakelijk geleid wordt door Pieter Taccoen) in Herent. We waren erin september al bij voor de double bill met Mississippi blues man Archie Lee Hooker en de Memphis’ bluesband Low Society, van frontdame Mandy Lemons en partner/gitarist Sturgis Nikides, die voor het publiek een gevarieerde avond verzorgden.

Lon Eldridge is een jonge rootsmuzikant uit Chattanooga, Tennessee. Lon begon gitaar te spelen toen hij dertien was, wat snel een passie en een obsessie werd. De speelstijl van Lon is er een van ingewikkeld fingerstyle gitaarwerk, dat de geest van Mississippi John Hurt, Robert Johnson, Blind Blake en talloze andere muzikale meesters oproept. Naast dit is een kalm en koel toneelgedrag -dat je zou doen geloven dat hij eigenlijk in een leunstoel in je woonkamer zit, in plaats van op een podium- zijn handelsmerk. Lon is een fervent verzamelaar van 78-toeren platen en besteedt het grootste deel van zijn vrije tijd luisterend aan een Victrola-hoorn, die de meesten kennen als deel van de iconische Edison grammofoon.

Eldridge speelt “in duo” met Mechelaar en mondharmonicaspeler Steven Troch, waarmee Troch bevestigt, dat het blijkbaar helpt als je Steven heet en je wil in België mondharmonicaspeler worden. Met zijn ex-band Fried Bourbon bracht hij vier albums uit. Hun laatste ‘Gravy Train’ [2012] (dat hij opnam met gitarist Tim Ielegems, bassist Chris Forget & drummer Stefan Decoene) werd door het Britse “World of Harmonica” verkozen tot derde beste harmonicaplaat van het jaar. Solo debuteerde hij met ‘Nice ‘N’ Greasy’ [2016]. In 2018 bracht hij met Leon Eldridge ‘Cool Iron’ uit en met de Steven Troch Band ‘Rhymes for Mellow Minds’. Steven trad ook op buiten de Belgische landsgrenzen en begeleide verschillende (inter)nationale artiesten als John Primer, James Harman, Gene Taylor, Bill Sheffield, The Slackers, Tim Lothar, Roland Van Campenhout, Tiny Legs Tim en de Finse Idool-finaliste Ina Forsman, om er enkelen te noemen. Steven Troch is een “Jack-of-all-trades”, die zoals die andere Steven, altijd en overal een fantastisch stukje harmonica blaast.

Wij van Rootstime spraken (zie interview) met beide heren tijdens Duvel Blues 2018, waar ze in Puur geprogrammeerd stonden. Hun unieke mix van traditionele vooroorlogse blues, ragtime, en swing is ook te horen op het genoemde ‘Cool Iron’ album, dat hier ook al middens de pen van collega Luc Meert onze aandacht kreeg. De combinatie van Eldridge’s passievolle stem en zijn indrukwekkend en ingewikkeld fingerstyle gitaarspel, in combinatie met Troch’s meesterlijke, soulvolle mondharmonica, is een optreden van de twee coolste snorren, die je niet wil missen!

LIVE: Al na het betreden van het podium en na het spelen van de eerste gezamenlijke akkoorden, is de klik tussen beide moustaches hoor- en voelbaar in de grote zaal (met uitgerolde zitplaatsen) van GC De Wildeman. Het eerste deel van de avond start met Lon Eldridge en Steven Troch in een ontspannen sfeer. Van het duo is Lon Eldridge de verteller die, keurig uitgedost in hemd met das en gekrulde snor, met de gitaar op de knieën, inzet met “Country Gentleman”. Hij vertelt over zijn afkomst en dat “Chattanooga Blues” zijn hulde is aan de stad in Tennessee, waar hij opgroeide. Steven Troch schreef het instrumentale nummer “Sunday Morning Walz” toen hij op een morgen wakker werkt. Het lijkt alsof hij ons wil nemen naar de top, la Bulte Montmartre, voor een ochtendwandeling en een koffie, al genietend van een accordeon die een musette speelt. Voor Eldridge, zo legt hij ons uit, moet een song vier elementen bevatten om een blues song te zijn: “romance, finance, transpiration en intoxication”. Zoek het zelf uit, zei hij, als hij de original “Leavin’ My Blues with You” inzet om te weten of dit een blues song is. Niet alleen Bessie Smith, die hij in de inleiding vóór de opener noemde, maar nog meer helden uit het verleden krijgen in Herent een passend eerbetoon. Met “My Handyman” (1928)Ethel Waters, met “I Need a Little Sugar In My Boil” (1931) Nina Simone/Bessie Smith, met “Hobo Blues” (1927)Peg Leg Howell/Mississippi John Hurten met “Wished I Was in Heaven Sitting Down” (1959)Fred McDowell/R.L. Burnside. Uiteraard mocht Robert Johnson hier niet ontbreken. Zijn “Traveling Riverside Blues” -terug te vinden op hun album ‘Cool Iron’- brengt ons korter bij het einde. Heel veel humor zit er in “He Loves the Victrola”, als je weet dat het over een aap gaat die van een platenspeler -die met de grote hoorn- houdt. Met “Ragtime Monkey” eindigde het eerste deel van deze double bill. Een golf van traditionele pre-war blues, ragtime en swing ging er bijna een uur lang door de donkere zaal. Ze/hij veroorzaakte geen schokgolf, maar gaf iedereen dat zalige, relaxte gevoel.   

Line-up: Lon Eldridge: guitar, vocals / Steven Troch: Hohner harmonicas, backing vocals

Setlist: Country Gentleman – Chattanooga Blues – Sunday Morning Walz (S. Troch) – Leavin’ My Blues with You (L. Eldridge, E. Huey) – My Handyman (Andy Razaf / Ethel Waters) – I Need a Little Sugar In My Boil (Nina Simone / Bessie Smith) – Hobo Blues (Peg Leg Howell) – Wished I Was in Heaven Sitting Down (Fred McDowell) – Traveling Riverside Blues (R. Johnson) - He Loves the Victrola – Ragtime Monkey

Zijn nominatie voor de Grammy Awards 2018 bewijst dat Guy Davis momenteel dé internationale ambassadeur van akoestische bluesmuziek is. Al jarenlang draagt de nu al 67-jarige Amerikaan zijn liefde voor de blues uit over de vier continenten. Hij is nog eens opnieuw in onze Lage Landen en gaf een paar jaar gelden al een geweldig concert in De Wildeman, waar ze hem zeker opnieuw warm zullen verwelkomen. Davis startte zijn toer de voorbije maandag in O.C. De Kleine Beer in Beernem, waar collega Antoine Légat voor Rootstime was en met veel lof over hem als vertolker schreef, maar ook zijn “sprankelende humor en barstende, verfijnde commentaren en pittige short stories” als deel van Davis’ “totaalspektakel” en als kers op zijn blues taart in de aandacht bracht.

Guy Davis groeide op in NYC, maar vond zijn muzikale inspiratie in het Zuiden, maar ook bij zijn grootmoeder. Davis leerde zelf gitaar spelen en leerde vooral van anderen, door te kijken hoe zij speelden. Muziek maar ook acteren en schrijven zit in zijn bloed. Dit leverde hem enkele film, TV en musical rollen en meerdere prijzen op. In 1993 speelde hij de rol van Robert Johnson en in 1994 in de one-man show “The Adventures of Fishy Waters”. In 1995 won Davis een Emmy Award met de film “To Be A Man”, waarin hij meespeelde en waarvoor hij aan de muziek meewerkte.

De voorbije twee decennia is Davis vooral met muziek bezig geweest. In het najaar van 1995 bracht Davis zijn Red House Records’ debuut ‘Stomp Down Rider’ uit. In 1996 volgt ‘Call Down the Thunder’, een tribute album aan al de blues mannen die hem voorgingen. In 2000 wordt ‘Butt Naked Free’ uitgebracht, met als producer John Platania (ex gitarist Van Morrison). In de band speelden gitarist Levon Helm (“The Band”), multi-instrumentalist Tommy “T-Bone” Wolk (Hall & Oates, Carly Simon), drummer Gary Burke (Joe Jackson) en bassist Mark Murphy mee. In 2003 opent Guy Davis tijdens de tour, die Ian Anderson (oprichter “Jethro Tull”) maakte. Ondertussen bracht hij meer dan tien veel geprezen albums uit in de VS en werkte hij onder meer samen met blueslegendes als Dr. John, Bonnie Raitt, Taj Mahal en Pete Seeger, om er enkele te noemen.

LIVE: Voor Guy Davis was zijn optreden vanavond het begin van zijn nieuwe Europese tour, waarbij hij de Lage Landen nooit overslaat. Onze laatste ontmoeting met deze bijzondere bluesman (ik verklaar me verder nog nader!) dateert van 2015 wanneer we hem in CC Het Gasthuis in Aarschot interviewden (zie interview). In 2017 trok hij nog op met harmonicavirtuoos Fabrizio Poggi, met wie hij ook zijn laatste album ‘Last Train – A Look Back at Brownie McGhee & Sonny Terry’ [2017] opnam. Vanuit het donkere niets komt hij al wandelend het podium op. Hij doet dit al spelend op zijn gitaar, terwijl hij ons geruststelt, “It’s Alright…” De lichten gaan branden en hij opent met “Spoonful” (Willie Dixon/Howlin’ Wolf). Op het podium staan drie stoelen, drie micro’s (één is er naar de vloer gericht, voor het gestomp dat nog volgen moet), twee gitaren en een vijf-snarige banjo klaar. Dat Davis een top entertainer is, voor ieder nummer heel precies zijn instrument opnieuw wil tunen én aan ons ondertussen zijn “stories” kwijt wil, maakt hem juist bijzonder. De stad is niets voor hem, hij luistert liever naar een vis en, wandelt graag op blote voeten…, dat is het verhaal achter “Taking Just a Little Bit of Time”. Er wordt al een eerste keer meegezongen. Daarna beloont hij Lon en Steven door hen te vragen om met hem “I Got the Blues Around Me” te doen. Een nieuw nummer is “I Got Your Letter in My Pocket”, het ontroerende verhaal van de man die niet wist dat het kind dat ze droeg, zijn kind was. Davis wisselde dan zijn six string voor een twaalfsnarige gitaar om een nummer van Reverend Robert Wilkens te kunnen brengen. “That’s No Way to Get Along” wordt al de volgende meezinger. Voor “Shaky Pudding” hangt hij de banjo om en laat hij ons meegenieten/-lachen met zijn verhaal over Engelse pudding die helemaal niet “jelly“ bleek te zijn. Steven krijgt daarna zijn toetje tijdens “Watch Over Me”, een nummer dat Davis voor zijn zoon schreef. Nog meer geweldig, absurde humoristische verhalen volgen met “Come Get You Some” (het verhaal van Matt Stucky die moonshine whisky stookte en van een kikker die een koe kust) en, uit het gelijknamige album uit 2015, “Kokomo Kidd” (of hoe je als zwarte kolenboer in het Witte Huis mee geschiedenis schreef). Ook Davis respecteert zijn helden. Met “New Shoes” is dit een bijna perfecte staande Sonny Terry imitatie (waarbij het duidelijk wordt waarvoor de derde micro dient) en met “You Got to Give” Sleepy John Estes, een van de cigar box pioniers. Enkele covers slipten gewild tussen alle Davis’ originals door. “Just Like a Woman” (de folky Bob Dylan klassieker) en “My Eyes (Keep Me In Trouble)” (eentje van Muddy Waters uit 1955). Het meest bijzondere, intrigerende nummer van de avond werd “Sugarbelly”. Het is een ballade die Guy schreef op basis van wat zijn familie hem vertelde. Die informatie ligt echter zo gevoelig dat hij de materiële omstandigheden aangepast heeft, al liggen de feiten al ver in het verleden. Het lot van de vermoorde jonge, bloedmooie Sugarbelly zingt hij heel ingetogen en op een erg aangrijpende manier. De avond wordt verder afgewerkt met “Saturday Blues”, “I Wish I Hadn’t Stay Away So Long” en de “encore”, “Kisses Sweeter Than Wine”. Het nummer is in 1950 populair gemaakt door The Weavers en geschreven door folksingers Pete Seeger, Lee Hays, Fred Hellerman en Ronnie Gilbert, maar… “ere aan wie ere toekomt”: Huddie Leadbelly, want hij schreef deze meezinger. Huddie William Ledbetter werd onder de naam Leadbelly bekend als zanger en gitarist. Hoewel veel van zijn nummers zijn uitgebracht onder de naam Leadbelly (als één woord), spelde hij zijn naam zelf als Lead Belly. Zo staat het ook op zijn grafsteen. Hij was de éérste zwarte zanger die door de blanke intellectuelen werd omarmd. Zijn repertoire was met name gericht op folk en blues. Tot zijn bekendste nummers behoren o.a. “The House of the Rising Sun”, “The Midnight Special”, “Goodnight Irene” en “Cotton Fields”. Lead Belly heeft lange tijd samengewerkt met Blind Lemon Jefferson en met John Lomax. In 1989 werd hij opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame. Voilà, ere aan…

Set list: Spoonful (Willie Dixon / Howlin’ Wolf) – Taking Just a Little Bit of Time – I Got the Blues Around Me – I Got Your Letter in My Pocket – That’s No Way to Get Along (Rev. Robert Wilkins) – Shaky Pudding – Watch Over Me – Come Get You Some – Kokomo Kidd – New Shoes – You Got to Give (Sleepy John Estes) – Just Like a Woman (Bob Dylan) – My Eyes Keep Me In Trouble (Muddy Waters) - Sugarbelly – Saturday Blues – I Wish I Hadn’t Stay Away So Long – Kisses Sweeter Than Wine (Leadbelly)

Tijdens de double bill van vanavond werd de soms wat ondergewaardeerde akoestische blues voor het voetlicht gebracht. Wat Lon Eldridge, Steven Troch en Guy Davis in Herent met verve deden, bevestigde dat “less is more”.

Eric Schuurmans

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Meer video's Guy Davis :  I GOT YOUR LETTER IN MY POCKET - THAT’S NO WAY TO GET ALONG (REV. ROBERT WILKINS) - SHAKY PUDDING - KISSES SWEETER THAN WINE (HUDDIE LEADBELLY)